1. Ο καθημερινός άνθρωπος
Ο καθημερινός άνθρωπος! Τι αίνιγμα! Πόσα αινίγματα! Ανεξάντλητα.
Τι σκέφονται αυτές οι γυναίκες, αυτοί οι άνδρες, αυτοί οι νέοι, αυτοί οι ηλικιωμένοι που ψωνίζουν στα σουπερμάρκετ, όταν γεμίζουν πυρετωδώς τα καλάθια τους ώσπου να ξεχειλίσουν, έπειτα όταν χώνουν τις τσάντες στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους που είναι ανοιγμένο σαν ένα τεράστιο στόμα;
Σίγουρα πολλοί από μας δεν έχουμε καταλάβει τίποτα από τη σύγχρονη «καταναλωτική» κοινωνία.
Αναρωτιέμαι αν θα φαγωθούν όλα αυτά τα τρόφιμα, όσο μεγάλη κι αν είναι μια οικογένεια. Και σε πόσο διάστημα. Πόσα απ' αυτά θα πεταχθούν μαγειρεμένα μέσα από τα μισοαδειασμένα πιάτα. Πόσα θα πεταχτούν αμαγείρευτα, χαλασμένα, μέσα από τα ντουλάπια. Πόση σπατάλη!
Και να ήταν μόνο τα τρόφιμα! Ας μη μιλήσουμε για τα ρούχα. Γι' αυτό σήμερα τα σπίτια χρειάζονται τόσο πολλά ντουλάπια.
Ας αφήσουμε τα μαγειρικά σκεύη. Πόσες κατσαρόλες, κατσαρολάκια, τηγάνια, τηγανάκια, πιάτα, ποτηράκια. Υπήρξαν άραγε φορές, σ' ολόκληρη τη ζωή ενός νοικοκυριού που να χρησιμοποιήθηκαν όλα μαζί;
Ας αφήσουμε τις διάφορες συσκευές, ηλεκτρικές, ηλεκτρονικές, εκεί πια δεν μπορούμε να πούμε τίποτε. Υπάρχει πάντα κάτι το καινούργιο που λαχταρούμε να το αποκτήσουμε.
Ο καθημερινός άνθρωπος! Τι αίνιγμα!
2. Το πέρασμα του χρόνου
Κάποια ζεστή μέρα του Ιουλίου συναντήθηκαν δύο φίλες, η Σοφία και η Δέσποινα. Φίλες από τα πολύ παλιά χρόνια. Κάθησαν κάπου για ένα καφέ και συζήτησαν για τα παιδικά, τα μαθητικά μα και τα νεανικά τους χρόνια.
Η μια κοντά στην άλλη οι θύμισες έφερναν στα μάτια δάκρυα μα στην ψυχή, της Σοφίας τουλάχιστον που μπορούσε να ελέγξει, έδιναν ζωή. Αλλεπάλληλα τα συναισθήματα από τις τόσες αναμνήσεις και χαιρόταν γιατί έστω και νοερά η Σοφία ξαναζούσε με τη Δέσποινα τα όμορφα, φτωχά μεν, αλλά αγνά και γεμάτα από ενδιαφέροντα γεγονότα εκείνα χρόνια.
Οπότε κάποια στιγμή της λέει η Δέσποινα: «Για μένα ο χρόνος τελείωσε, για όλους τελειώνει τα Χριστούγεννα, για μένα κάθε χρόνος τελειώνει όταν τελειώνουν οι διακοπές μου».
Ένας κόμπος που προσπάθησε η Σοφία να κρατήσει την έπνιξε και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Πόνεσε για κείνη πολύ και δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτά τα λόγια της φίλης. Λυπάται γιατί μέσα σ' αυτή την ομολογία κρύβεται η μόνιμη πίκρα, η μόνιμη νοσταλγία για την πατρίδα.
Η Δέσποινα χρόνια τώρα δεν ζει στην Ελλάδα, έρχεται κάποια καλοκαίρια για λίγο. Μόνη της όμως διάλεξε αυτό το δρόμο, μόνη της άλλαξε πατρίδα, μόνη της άφησε φίλους και συγγενείς. Μόνη της, χωρίς σ' αυτή της την απόφαση να προφθάσει και να ζυγίσει τα συν και τα πλην της ξένης πατρίδας.
Στηρίχθηκε στον εαυτό της. «Θα διαπρέψω», διέπρεψε σαν επιστήμων. «Θ' αγωνισθώ», αγωνίστηκε. «Θα κάνω χρήματα», έκανε πολλά. «Θα δείξω σε όλους που έμειναν πίσω ότι η απόφασή μου να φύγω με δικαίωσε». Ναι, δικαιώθηκε στα υλικά. Να όμως που μετράει το χρόνο με τον ερχομό της στην Ελλάδα.
Δεν γεμίζει η ύλη την ψυχή, δεν αντικαθιστά το χρήμα, όσο πολύ και αν είναι, το φίλο, το γείτονα, το δρομάκι που περπάτησες μικρή και έκανες τα πρώτα σου αθώα όνειρα, τη θάλασσα που έπαιξες μαζί της, την εικόνα του σχολείου που έμαθες τα πρώτα σου γράμματα, την εκκλησία που έτρεχες με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας, δεν αντικαθιστά το χρήμα και δεν έχει τη δύναμη να σβήσει κάποιες όμορφες παιδικές αναμνήσεις.
Και ακόμη δεν σου ανοίγει το δρόμο, όταν το αγαπάς πολύ, για να δεις κάτι πιο όμορφο, για να γεμίσεις την ψυχή σου και τη ζωή σου ολόκληρη με την αγάπη και την προσφορά.
Κάποια στιγμή η Σοφία γυρίζει το φακό μέσα της και αναρωτιέται.
Πότε τελειώνει ο χρόνος!
Στην πραγματικότητα ποτέ, γυρίζει γρήγορα σαν το ρολόι. Ημερολογιακά ναι, το Δεκέμβριο. Μα δεν την προβληματίζει τίποτα άλλο. Τρέχει να προσθάσει κάθε μέρα να κάνει και κάτι πιο πολύ, όχι όμως για την ίδια, πάντα για κάποιον άλλον.
Όταν δεν ζεις για σένα, ζεις αιώνια. Είσαι γεμάτη. Δεν μετανιώνεις γιατί πρόδωσες κάποια πατρίδα, δεν νοσταλγείς κάτι που έχασες.
3. Να ξαναζείς μέσα σου!
Είναι φορές που κάθεσαι μπροστά σ' ένα φύλλο χαρτιού με το μολύβι στο χέρι περιμένοντας να έρθει η έμπνευση για να γράψεις κάτι. Και οι στιγμές περνούν, και οι ώρες περνούν, και οι μέρες κάποτε… και τίποτα καινούργιο άξιο λόγου δεν έρχεται στην άκρη του μολυβιού. Τα μαζεύεις όλα κι αρχίζεις κάτι άλλο. Έναν μικρό περίπατο ίσως στο γειτονικό πάρκο.
Κι έπειτα η ζωή ξανάρχεται. Όταν η έμπνευση έρχεται, σημαίνει ότι κάτι πηγαίνει καλά μέσα σου, σημαίνει ότι κάτι κινειται εκεί, κι ακόμη κι αν όλες σου οι έγνοιες μένουν οι ίδιες, τις ξεπερνάς, γιατί γίνονται πάλι γόνιμες. Ξαναζείς μέσα σου!
