Η συνταρακτική αυτή ιστορία είναι απολύτως αληθινή και διαδραματίστηκε τον χειμώνα του 1922 στην ορεινή σειρά της Δράμας. Δυο προσφυγικές οικογένειες η μία προερχόμενη από την περιοχή του Κάρς του Καυκάσου και η άλλη από τα Κουβούκλια της Προύσας κατευθύνονταν προς το εσωτερικό της Μακεδονίας, αφού άφησαν πίσω τους τις πατρίδες τους κυνηγημένοι από τους Τούρκους.
Ο παππούς μου Φωτάκης Γιώργος, του οποίου φέρω το όνομα, ένα παλικαράκι περίπου είκοσι ετών, ήταν στρατιώτης στον Ελληνικό στρατό και μετά την ήττα των Ελλήνων, είχε αναλάβει να οδηγήσει την οικογένεια και τους συγγενείς του στην Ελλάδα.
Όταν έφτασαν στην ορεινή σειρά της Δράμας, περπατώντας μέσα στα χιόνια και στις λάσπες, ο παππούς Γιώργης δεν άντεξε, έπαθε κρυοπαγήματα και δεν μπορούσε να περπατήσει. Είπε στην μάνα του την Στρατία να τον αφήσουν εκεί, να συνεχίσουν τον δρόμο τους και να στείλουν βοήθεια.
Με βαριά καρδιά η μάνα του εγκατέλειψε τον Γιώργη και αναχώρησαν με σκοπό να φέρουν βοήθεια για τον άτυχο νέο ο οποίος περίμενε καρτερικά, έχοντας μόνο λίγο ψωμί και νερό και καμιά κουβέρτα για να μη παγώσει. Μάταια η αρραβωνιαστικιά του η Τριανταφυλλού επέμενε να παραμείνει μαζί του, δεν της το επέτρεψαν όμως, διότι τον Γιώργη τον είχαν ήδη ξεγραμμένο.
Έτσι μόνος του στην ερημιά, περίμενε να πεθάνει, όταν ξαφνικά άκουσε κλαδιά να σπάνε και κάποιος να έρχεται προς το μέρος του. Θα είναι καμιά αρκούδα σκέφθηκε, οπότε ο θάνατος του θα ήταν ακόμη πιο φρικτός, κάνοντας ταυτόχρονα την προσευχή του.
Τότε είδε να ξεπροβάλλει ένας γεροδεμένος ψηλός άνδρας, ο οποίος του έδωσε να φάει, τον καθησύχασε ότι θα γίνει καλά και υποσχέθηκε να τον βοηθήσει.
Ήταν ο Νικόλας ο Μαντρατζής πρόσφυγας από την Ρωσία, που μαζί με την οικογένειά του ήρθαν στην Ελλάδα αναζητώντας καλύτερη τύχη. Ο Νοκόλας όμως άλλαξε γνώμη, εγκατέλειψε την οικογένεια του και αποφάσισε να γυρίσει στην Ρωσία και να πολεμήσει, στο πλευρό του τσάρου, τους Μπολσεβίκους.
Έτσι, ο δρόμος τον έφερε στο μέρος όπου ήταν ο παππούς μου ο Γιώργης και χωρίς δισταγμό τον πήρε στους στιβαρούς ώμους του και μετά από ποδαρόδρομο πολλών ωρών, έφτασε στην Δράμα και τον άφησε στο νοσοκομείο της Δράμας για να νοσηλευτεί.
Μετά έφυγε για να συναντήσει τους δικούς του, αφού υποσχέθηκε στον Γιώργη ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ξανασυναντηθούν.
Ο Γιώργης του έγραψε ένα γράμμα και του είπε να το ανοίξει, αν δεν καταφέρουν να ξανασυναντηθούν. Δεν ξέρει κανείς τι απέγινε το γράμμα και τι έγραφε μέσα.
Η οικογένεια του Γιώργη εγκαταστάθηκε στην Λακκιά Φλωρίνης και του Νικόλα Νταβρατζή, με τον πατέρα του Γιάννη, αφού πέρασαν από τα Προσφυγικά της Καλαμαριάς κατέληξαν στον Καύκασο και μετά στον Μεσόκαμπο Φλωρίνης.
Τα χρόνια πέρασαν και οι δύο φίλοι, που η μοίρα τους έπαιξε αυτο το παιχνίδι δεν κατάφεραν να συναντηθούν, αν και δεν έμεναν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. Ο Γιώργης παντρεύτηκε την αρραβωνιαστικιά του Τριανταφυλλού Καραμπουτσακίδου και έκανε πέντε παιδιά, ενώ ο Νικόλας παντρεύτηκε την Εύα και έκανε την δική του οικογένεια.
Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 1980 και όπως το συνήθιζαν, όλοι η γειτονιά συγκεντρώνονταν στο σπίτι του Γιώργη, στην Λακκιά Φλώρινας, άπλωναν ένα κιλίμι γύρω από αυτόν και άκουγαν τις ιστορίες του.
Στην παρέα των γερόντων ήταν και η Βάσω Γιαννοπούλου, η νύφη της γειτόνισσας Ερμιόνης, από τον Μεσόκαμπο Φλώρινας. Δεν είχαν τηλέφωνο στο σπίτι τους και χρησιμοποιούσε το τηλέφωνο του μπάρμπα Γιώργη. Την είχε πάρει η μάνα της και της ελεγε να πάει να πάει στον Μεσόκαμμπο για να δει τον παππού της Νικόλα Νταβρατζή που ήταν αδιάθετος.
Χλώμιασε ο μπάρμπα Γιώργης όταν άκουσε το όνομα αυτό και ζήτησε πληροφορίες από την Βάσω, για τον παππούς της. Όταν πήρε τις πληροφορίες, σωριάστηκε στο πάτωμα και με δυσκολία προσπάθησαν να τον συνεφέρουν.
Όταν συνήλθε τους εξήγησε ότι ο Νικόλας ήταν ο σωτήρας του τον οποίο τόσα χρόνια μάταια αναζητούσε για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.. Είπε στην Βάσω να του δώσει χαιρετισμούς και υποσχέθηκε να πάει να τον επισκεφθεί.
Όταν η Βάσω επισκέφθηκε τον παππού Νικόλα Νταβρατζή και του μετέφερε τα νεα, η χαρά του ήταν μεγάλη, διότι και αυτός αναζητούσε τον Γιώργη που είχε εξαφανιστεί από προσώπου γής.
Δυστυχώς όμως δεν κατάφεραν να συναντήσουν ο ένας τον άλλον παρά μόνο επικοινωνούσαν συχνά δια τηλεφώνου και πέθαναν και οι δύο χωρίς να δει ξανά ο ένας τον άλλον.
Ο επίλογος αυτής της ιστορίας είναι ότι μετά από πολλά χρόνια και μετά από πάρα πολλές συμπτώσεις που θυμίζουν παραμύθι συναντήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία των παππούδων τους, τα εγγόνια τους ο Γιώργης και ο Βασίλης οι οποίοι κατοικούν στην Βέροια, ελπίζοντας να συνεχίσουν την φιλία που συνέδεε τους προγόνους τους.
Κοτζαερίδης Γιώργος
