Συνέχεια από το προηγούμενο
Μέσα από τα πυκνόφυλλα δένδρα προβάλλουν μικρά κάτασπρα ξωκκλήσια, που στάθηκαν παρηγοριά και δύναμη και στήριγμα στους σκλαβωμένους Έλληνες.
Δεν ξέρουνε τι να πρωτοθαυμάσουνε από την πανώρια φύση που απλώνεται τριγύρω στο Καλεσμένο. Πως πήρε αλήθεια τ' όνομά του το χωριό; Ονομάστηκε Καλεσμένο, όπως λένε, από τις συνθηματικές λέξεις των κλεφτών "βγάτε - καλέστε", που φώναζαν από τα καραούλια τους. Φώναζαν ή για να φύγουν οι κάτοικοι από το χωριό, όσες φορές εμφανίζονταν Τούρκοι, ή για να συγκεντρωθούν όλοι και ν' αποφασίσουν, αν θα χτυπήσουν τους τούρκους ή όχι.
Το σύνθημα αυτό, απ' όποια κορυφή κι αν το φώναζαν, κατηφόριζε τα φαράγγια και τις ρεματιές και σκορπούσε στους σκλάβους την ελπίδα για μια ελεύθερη ζωή. Κι ο μοναδικός έλατος στην κορυφή του δρόμου στέκει εκεί, αιώνιος μαντατοφόρος του χωριού. Σαν πόσα καλέσματα δεν θα είχε ακούσει, άλλοτε χαρούμενα κι άλλοτε λυπητερά!
Το αυτοκίνητο προχωρεί προσεκτικά στο δύσκολο ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που σαν ζωνάρι σφίγγει τα βουνά. Περνούνε τον Ταυρωπό ποταμό ή Μέγδοβα παραπόταμο του Αχελώου, την Μαραθέα, την Ανατολική Φραγκίστα, τον Αγραφιώτη ποταμό, παραπόταμο κι αυτόν του Αχελώου, όπου θαυμάζουνε τη γερασμένη γέφυρα "του Μανώλη" με τη μεγάλη καμάρα έργο του 17ου αιώνα.
Με ποιά λόγια μπορούνε να εκφράσουνε τις φυσικές ομορφιές της διαδρομής αυτής, όσο και τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν από τα παλιά χρόνια στα μέρη εκείνα, αλλά και τα σπουδαία τεχνικά έργα που έγιναν για την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας, το λευκό άνθρακα! Ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου μπροστά στην ομορφιά της φύσης, με τα γαλάζια ποτάμια και τα γαλαζοπράσινα νερά στις λίμνες, που μέσα τους καθρεφτίζονται οι κατάφυτες ελατοσκεπασμένες πλαγιές των θεόρατων βουνών, που φτάνουν ως τις ακρολιμνιές, απότομες, εκεί που κάποτε ήταν πεδιάδα.
Ποιος χρωστήρας ανθρώπου θα μπορούσε να ζωγραφίσει την ομορφιά του τόπου αυτού, και ποιο ποίημα θα μπορούσε να εξυμνήσει τα Μεγαλεία της Δημιουργίας; Αλλά και ποιά γραφή θα μπορούσε να περιγράψει την εγκαρτέρηση των ορεσίβιων ανθρώπων του τόπου αυτού, που κράτησαν θρησκεία και Πατρίδα ανόθευτα ανάμεσα στους αιώνες; Μόνο σαν περπατήσεις στα κακοτράχαλα εκείνα βουνά και δεις ν' αφρίζουν στα πόδια σου οι άσπροι γίγαντες, τότε θα νιώσεις τι θα πει νάχεις για πατρίδα την Ελλάδα.
Ωστόσο το αυτοκίνητο προχωράει μέσα σε πυκνή σκόνη, ώσπου φτάνουνε σ' έναν φραγμένο τόπο, ανάμεσα σε πεύκα, ελιές, καρυδιές και πολλά βάτα. Εκεί υψώνεται ένα γέρικο κυπαρίσσι, μοναδικός μάρτυρας δόξας. Δίπλα του είναι χαλάσματα. Είναι το παλιό μοναστήρι που βούλιαξε το 1963 απο κατολίσθηση. Επι ένα μήνα το μοναστήρι βούλιαζε σιγά - σιγά, ώσπου τα πάντα σκεπάστηκαν από τα χώματα. Το πολύτιμο ξυλόγλυπτο τέμπλο χάθηκε. Η Αγία Τράπεζα καταχωνιάστηκε. Δεν βρέθηκε πουθενά. Κι όση κτηματική περιουσία υπήρχε τριγύρω, χάθηκε κι αυτή. Πνίγηκε μέσα στη λίμνη.
Δεν πρόφθασαν όμως να μείνουνε με τη θλιβερή αυτή ανάμνηση κι έφτασαν κι όλας στην πύλη του καινούργιου Μοναστηριού.
Βρίσκονται μπροστά σ' ένα σύγχρονο οικοδόμημα, που μοιάζει με θαλερό βλαστάρι μιας πολύ γέρικης βελανιδιάς, το μοναστήρι της Παναγίας της Τατάρνας. Προχώρησαν στο εσωτερικό του. Ο θαυμασμός για όσα έβλεπαν ήταν μεγάλος. Ολόκληρο συγκρότημα κτισμάτων. Στη μέση είναι ο κεντρικός ναός της Μονής, το καθολικό, όπου γίνονται οι λατρευτικές συνάξεις.
Εκεί υπάρχει η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ταταρνιώτισσας. Η εικόνα είναι πολύ παλιά και φθαρμένη από την πολυκαιρία. Είναι στον τύπο της Οδηγήτριας. Τα παλιά αφιερώματα της εικόνας χρησίμευσαν όλα για μπαρουτόβολα στον αγώνα του 21.
Ο ναός πανηγυρίζει στις 2 Σεπτεμβρίου. Πλάι στο "καθολικό" υπάρχει κι άλλος ναός του αγίου Γεωργίου, ο οποίος πανηγυρίζει στις 3 Νοεμβρίου και στις 23 Απριλίου.
Στο πίσω μέρος του ναού μετά τον ανθοστόλιστο χώρο του περιβόλου, υπάρχουν τα κελιά, το αρχονταρίκι, το σκευοφυλάκιο με τη βιβλιοθήκη και άλλοι χώροι. Από μια υπόγεια σκάλα κατεβαίνουνε στο κάτω μέρος του Μοναστηριού. Εκει υπάρχει θαυμάσιος πεντακάθαρος ξενώνας, για τη φιλοξενία ογδόντα προσκυνητών.
Και κάτω ακριβώς από τον κεντρικό ναό υπάρχει άλλος ναός, ισομεγέθης μ' αυτόν, αφιερωμένος στους αγίους από την Ευρυτανία και τις γύρω περιοχές που πανηγυρίζει την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου.
Συνεχίζεται
