Συνέχεια από το προηγούμενο

Και μιλάνε τότε, με πρωτοβουλία του Severin, για ένα πρόβλημα που τον απασχολούσε ιδιαίτερα· τη μεταβίβαση της πίστης. Αλλά, κατ' αρχήν, πως να πιστέψει κανείς;

- Η πίστη μου, λέει ο Jean Severin δεν ειναι γνωσιολογική και δεν προσπάθησα ποτέ ν' αποδείξω το Θεό από την τάξη του κόσμου. Μου αρκεί να ξεκινώ από την ανθρώπινη αδυναμία και ν' ανακαλύπτω μέσα μου αυτό το κενό που μόνο Κάποιος μπορεί να καλύψει.

Κάποιος. Αυτό, στο Jean Severin ηταν μια λέξη - κλειδί. Θα το προσέξει ακόμη όταν θα του μιλάει για το τι επιθυμούν οι νέοι. "Οταν ένας απ' αυτούς έρχεται να με συναντήσει στην έξοδο μιας συγκέντρωσης και μου θέτει το ερώτημα που βρίσκεται στο κέντρο της ζωής του, αυτή η στιγμή με στενοχωρεί πάντοτε, γιατί εκείνο που ζητούν περισσότερο από μια απάντηση είναι ένα πρόσωπο και ένας λόγος. Αυτό θα έπρεπε να προσδιορίζει ολόκληρη τη διδασκαλία της πίστης. Αυτό θα έπρεπε να συμφιλιώνει τη διδασκαλία με την αγωγή, που, στο σημερινό σχολείο, είναι δραματικά χωρισμένα. Από τη μεταβίβαση της μόρφωσης και τη βαθιά καλλιέργεια του χαρακτήρα, έχουν μεταβληθεί σε μια διδασκαλία χωρισμένη από τα πρόσωπα, και ενδιαφερομένη αποκλειστικά ν' αποδώσει στο έθνος επιστήμονες, τεχνικούς και εμπόρους".

- Η εποχή μας είναι άραγε πιο κλειστή από πριν στη μεταβίβαση της πίστης;

- Και ναι και όχι. Παρακολούθησα την εξέλιξη στο σχολείο μου, το Saint - Marftin. Είδα να εξαφανίζονται οι εκθέσεις στο μάθημα των Θρησκευτικών (οι μαθητές έγραφαν πράγματα που δεν πίστευαν!) Είδα σιγά - σιγά τον εκκλησιασμό να χαλαρώνει και να υποβαθμίζεται. Σήμερα στο Saint - Marftin δεν υπάρχει πλεον καμιά υποχρέωση. Το προτιμώ. Τι χρειάζεται να παρουσιαζουμε ένα ομοίωμα ζήλου, αν η έμπνευση δεν υπάρχει; Συλλέγουμε σήμερα τους καρπούς του ανοίγματος: έλλειψη εξαναγκασμού και απουσία υποκρισίας.

Αλλά είναι βέβαιο οτι η θρησκευτική έξαρση των νέων ακολουθεί κάποτε περίεργους δρόμους. Είναι, ασφαλώς, τα παιδιά μιας εποχής αδιάφορης για το δόγμα, τον εκκλησιασμό, τα μυστήρια, χρειάζεται για παράδειγμα, το συγκεκριμένο. Μέσα απο την αγάπη, το ρατσισμό, τη βία, ακόμη το μηχανάκι, την ψυχαγωγία - φαίνεται ότι είμαστε πολύ μακριά από το Χριστό - διακρίνω ξαφνικά άλλες ανατάσεις, κρυφά ερωτηματικά, την Ελπίδα... Χρειάζεται εργασία υπομονής· πρέπει να ξέρουμε ν'ακούμε, να είμαστε εκεί... Χωρίς προκαθορισμένη συνταγή. Βρισκόμαστε στους καιρους της αποστολής.

- Ακόμη και στην ύπαιθρο; Ακόμη και στο Morvan;

- Ναι. Οταν γύρισα στον τόπο μου, διερωτήθηκα τι θα μπορούσε να αποδώσει ένα γέρικο δένδρο (εγώ ο ίδιος) κομμένο από τους καρπούς του (τα παιδιά). Ε λοιπόν, η μοίρα ικανοποίησε το μυστικό μου πόθο ν'απασχοληθώ τώρα που είμαι συνταξιούχος με τη θρησκευτική αγωγή, εφόσον η κοινωνία του Montreuillon μας πρότεινε, στη γυναίκα μου και σε μένα, ν'αναλάβουμε την κατήχηση. Αυτό σημαίνει ακόμη μια φορά... παιδιά - που είναι η ζωή μου - έπειτα, ανθρώπους επίσης, γιατί είμαι σύμβουλος στην κοινότητα, και κήρυγμα.

Και διεπίστωσα πόση ελπιδα χρειάζεται η εργασία του κατηχητή. Πόσοι νέοι έρχονται στη λειτουργία μετά απ' αυτήν;

Έπειτα, σ' αυτό το Morvan που αγαπώ, οι αξίες που διαφύλαξαν μου φαίνονται κατά ένα μέρος συνδεδεμένες με το θάνατο και όχι με τη ζωή. Πηγαίνουν ακόμη στο νεκροταφείο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι νεκροί δεν πέθαναν, και δεν πηγαίνουν πλεον στην εκκλησία. Συναντώ μια πίστη γερασμένη, αρτηριοσκληρωτική, συνδεδεμένη με το παρελθόν· με το θάνατο. Αλλά ο Θεός είναι ζωντανός! Πρέπει να το επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα.

Πως να εμφυτεύσουμε το Θεό στη ζωή των νέων; Πως θα εμφυτεύσουμε την πνοή του πνεύματος και την ελπίδα;

Σας το είπα, δεν είμαι άνθρωπος των συνταγών, ούτε της θεωρίας. Αλλά, στη δύση της ζωής μου, τότε που κάθε μέρα που με βλέπει να εργάζομαι είναι μια νίκη στο θάνατο, που πλησιάζει, μένω όσο ποτέ πιστός στο πνεύμα της παιδικής ηλικίας. Αυτό που προσπαθώ να πω σήμερα είναι ότι η πίστη είναι νέα.