Συνέχεια από το προηγούμενο

Μιλούσαν για την αγωγή και τη διδασκαλία, που ήταν η ζωή του. Αλλά ο Jean Severin αρνείται να γίνει θεωρητικός. Ομολογεί ότι δεν είναι ικανός παρά να μιλάει μόνο για την προσωπική του εμπειρία, κάνοντας την ευχή αυτό να φέρει κάποιο φως στους άλλους.

- Για μια στιγμή δοκίμασα να γράψω ένα "θεωρητικό" βιβλίο. Αλλά, παραιτήθηκα.

Μιλάει για την παιδική και εφηβική ηλικία.

- Ποιά είναι λοιπόν στην πραγματικότητα η διαφορά ανάμεσα στο παιδί και στον έφηβο;

- Μόνο η αγάπη θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη διαπαδαγώγηση του παιδιού, που δεν έχει ανάγκη παρά μόνο από ευτυχία και ασφάλεια. Αλλά ο έφηβος αρχίζει ν' αντιμετωπίζει τον κόσμο. Παραμένει ακόμη κοντά στον ήλιο που τον τρέφει, αλλά στρέφεται ήδη προς μια προσωπική τροχιά. Αυτή τη στιγμή, που ο κόσμος δεν ειναι μόνος εκείνος των γονιών, αλλά εξισου ένα πεδίο εμπειριών, η διαπαιδαγώγηση γίνεται δύσκολη.

- Και ο σημερινός έφηβος;

- Ίσως μεγαλώνει πολύ γρήγορα, καμαρώνει για την εμπειρία που δεν κατέχει παρά μόνο τον αφρό της. Σχεδόν σ' όλους συναντάμε το περισσότερο ή λιγότερο ασαφές αίσθημα μιας ανασφάλειας, ενος σκοτεινού φόβου στο κατώφλι της ενήλικης ζωής τους. Τα θέματα για τα οποία επιθυμούν να μιλούν είναι πάντοτε σχεδόν η πείνα, ο πόλεμος, οι βασανισμοί, ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά, ο πυρηνικός πόλεμος, οι σχέσεις με το άλλο φύλλο, όλες οι αρρώστιες της εποχής μας. Ποιά είναι η δική μας μερίδα υπευθυνότητας; Τι κόσμο θ' αφήσουμε στη νεολαία;

Ένα από τα πράγματα που μ' ανησυχούν περισσότερο είναι ότι οι νέοι δεν κοιτάζουν πια προς το παρελθόν, έχασαν την έννοια της συνέχειας. Και η Γαλλία δεν είναι πια γι' αυτούς ένα πρόσωπο. Είναι γάλλοι, όπως οι θεατές ενος αγώνα ράγκμπυ εναντίον της Αγγλίας· με τις φωνές, αλλά, μόλις βγουν από το γήπεδο, η φωτιά σβήνει, η ανάμνηση εξαφανίζεται. Η Ευρώπη; Μια ευκολία (στα σύνορα), περισσότερο παρά μια ιδέα.

Και τι κάνουμε με την πολιτική; Εκτος εξαιρέσεων, δεν βρίσκουμε στους νέους παρά αδιαφορία, υποψία ή περιφρόνηση με τρομερή κριτική σε δηκτικό ύφος για την πολιτική και τους ανθρώπους της. Ανησυχώ γι' αυτή τη σύγχρονη αλεργία την πολιτική που έγινε μια έννοια υποβαθμισμένη σήμερα. Δεν σημαίνει πλεον τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά την τέχνη της εξαπάτησης, της διαφθοράς, το διαζύγιο, ανάμεσα στις πράξεις και στα λόγια. Εμεις μεταδώσαμε αυτό το δηλητήριο στους νέους. Είναι επείγον να τους κανουμε πάλι πολίτες.

Το γεύμα τους τελείωσε. Επιστροφή στο χωριό, μέσα από μια καταπράσινη και δασώδη εξοχή, τη γη του Jean Severin, για την οποία μιλάει στο δημοσιογράφο. Η μεγάλη ανησυχία είναι το δάσος. Δεν υπάρχει πολύς κόσμος για να το συντηρήσει. Αλλά, ένα δάσος χρειάζεται φροντίδα για να είναι όμορφο· πρέπει να υπάρχουν ξέφωτα σε ορισμένα μέρη, να φυτεύεται αλλού, να καθαρίζεται παντού. Τα ωραία αρώματα είναι σπάνια. Φυτεύουν κωνοφόρα μάλλον παρά βελανιδιές, γιατί στην εποχή μας είμαστε βιαστικοί και ένα κωνοφόρο αποδίδει ύστερα από είκοσι μόνο χρόνια αφ' ότου φυτευθεί. Το να περιμένει κανείς σ' όλη του τη ζωή ή να φυτεύει για τις επόμενες γενιές, αυτό είναι πολύ πέρα από τον εγωισμό και την ευκολία που μας περιτριγυρίζουν. Δεν έχουμε πια καθόλου διάθεση γι' αυτό...

Ο Jean Severin διηγήθηκε στο δημοσιογράφο πως οδηγήθηκε στο επάγγελμά του. Ένας θείος του πατέρα του ιερέας είχε αναλάβει τις σπουδές ενος παιδιού του χωριού. Αυτό το παιδί, που έγινε επίσης ιερέας, θυμήθηκε το παρελθόν.

Διακρίνοντας ηθικές και πνευματικές ικανότητες στο μικρό Jean τον έπεισε ν' αφήσει τα ξυλοπάπουτσά του - "αυτό ήταν ένας σπαραγμός" - και ανέλαβε τις σπουδές του στο εκπαιδευτήριο του Saint - Cyr στη Nevers.

Μια ωραία ιστορία που κατέγραφε τη μοίρα του Severin σ' ένα παρελθόν, μια συνέχεια, μια αφοσίωση, ένα μέλλον, τόσοι κρίκοι μιας αλυσίδας, που σήμερα συχνά είναι σπασμένη ή λείπει.

Συνεχίζεται