Ο Jean Severin είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στη νεολαία. Καθηγητής, γυμνασιάρχης, διευθυντής στη Σχολή Saint - Martin - de - France. Είχε την ευκαιρία να γνωρίσει, και να γνωρίσει καλά, τις περισσότερες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 60 χρόνων. Πραγματικά, το βιβλίο του με τίτλο "Μια ζωή γεμάτη από παιδιά" δεν προτείνει ούτε υπόδειγμα ούτε συνταγή, δεν κρύβει ότι το επάγγελμα του δασκάλου είναι αρκετά σκληρό για να μοιάζει με αποστολή και ότι σε μια ταραγμένη περίοδο που κανένας δεν γνωρίζει τι να κάνει με το σχολείο, το ουσιώδες είναι να αγαπάμε το παιδί και τον έφηβο για το παιδικό τους πνεύμα· αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα στην καρδιά ενος ανθρώπου που αφιερώνεται στους νέους. Ο δημοσιογράφος Jean - Pierre Maurel τον συνάντησε στο σπίτι του, στο κέντρο του Morvan που θα μπορούσε να μην είχε ποτέ εγκαταλείψει και στο οποίο ξαναγύρισε.
Μερικά χιλιόμετρα από το Verelay, ένα μικρό χωριό του Morvan χτισμένο σε μια κατωφέρεια, μια εκκλησία. Στον ίσκιο της, στην άκρη μιας μικρής πλατείας, ένα χαμηλό σπίτι, χτισμένο με την ίδια γκρίζα πέτρα· ήταν το σπίτι του Jean Severin. Εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο να πάει κανείς να σπουδάσει "στην πόλη" και ο Jean Severin θα έπρεπε να εργασθεί σ' έναν αό τους τρεις κλάδους που προσφέρονταν τότε στο Morvan· στο δάσος, στα πρόβατα ή στο σιδηρουργείο.
Στο εστιατόριο που οδήγησαν το δημοσιογράφο ο Jean Severin και η γυναίκα του, σ' ένα από κείνα τα πανδοχεία μακριά από τις μεγάλες τουριστικές αρτηρίες, όπου έκαιγε μια πραγματική φωτιά στο τζάκι, όπου τα κούτσουρα δεν είχαν κοπεί σύμφωνα με το εκκεντρικό γούστο της πρωτεύουσας, ο Severin του διηγείται για το Morvan της παιδικής του ηλικίας· τα σιδηρουργεία του χωριού κατά μήκος του δρόμου, τους τσοπάνηδες, τη σκληρή ζωή, πολλές φορές τραχιά, τη ζωντάνια πριν από την αγροτική έξοδο (το χωριό του Severin πέρασε από τους τρεις χιλιάδες κατοίκους στους εξακόσιους) και προπαντός το δάσος με τα επαγγέλματα που δημιουργούσε και την ιεραρχία τους - "η αριστοκρατία αυτών που πριόνιζαν τους κορμούς κατά μήκος" - με τα τρένα από ξύλα που έπλεαν στον ποταμό ως το Παρίσι και συνέβαλλαν κατά 80% στη θέρμανση της πρωτεύουσας..." Και τη νύχτα, λέει στο Maurel, στη μεση στο δάσος, μπορούσαμε να δούμε στα ξέφωτα να λάμπουν οι κοκκινωπές φωτιές των καρβουνιάρηδων που κατασκεύαζαν τον ξυλάνθρακα".
Ο Jean Severin ήταν ποτισμένος, φωτισμένος από το πνεύμα της παιδικής ηλικίας· αυτό το αισθανόταν κανείς, το μάντευε στις κινήσεις του, στα λόγια του, προπαντός στο βλέμμα του· ήταν αδύνατο να διακρίνουν κάποια λάμψη θαμπωμένη από τις δοκιμασίες (και ο Θεός ξέρει πόσες γνώρισε), ή τις εμπειρίες, εκείνες που, στο τέλος, κόβουν τα φτερά των ενθουσιασμών και των ελπίδων. Το βλέμμα και η προσοχή που έδινε στη γυναίκα του ήταν ένα άλλο δείγμα· τίποτε που να προδίδει τη συνήθεια ή το γερασμένο αίσθημα, όλα φαίνονταν για πάντα νέα. 'Οπως στα παιδιά...
Παρ' όλα αυτά μαντεύει κανείς το βάρος των δυσκολιών που υπερπήδησε· τη μακριά και σοβαρή νευρική κατάθλιψη, της μητέρας του, τη δική του μυστηριώδη ασθένεια, που ποτέ δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν απόλυτα· τρια ολόκληρα χρόνια ο Jean Severin έζησε με σχεδόν πλήρη απουσία αναμνήσεων, αισθήσεων, τα μάτια του δεν άντεχαν το φως, ο νους του αρνιόταν να διατάξει τους μυς για τις πιο στοιχειώδης κινήσεις, ίλιγγοι τον βύθιζαν σ' έναν κόσμο ασαφή, όπου έχανε τη συνείδηση του σώματός του, της ημέρας και της νύχτας, του κόσμου... Χρειάστηκε να μάθει ξανά να βαδίζει, να διαβάζει, να σκέπτεται... Ήρθε η μεγαλύτερη συμφορά· ο θάνατος από ατύχημα του γιου του Jean Francois.
- Σε τι χρησιμεύει να διατηρούμε το παιδικό πνεύμα;
- Χρησιμεύει, προπαντός, για να διατηρούμε δυο αρετές, που οι περισσότεροι ενήλικες χάνουν δυστυχώς· την ελπίδα κατ' αρχήν. Τα παιδιά ελπίζουν πάντοτε, πέρα από κάθε ορθοφροσύνη. Κι έπειτα, την καθαρότητα της ψυχής. Συμβαίνει συχνά να ξεφυλλίζω σπουδαία βιβλία, γραμμένα από σοβαρούς γιατρούς, που κατέχουν την τέχνη του νυστεριού κι έχουν το πάθος των συμπλεγμάτων. Εκεί βρίσκω συχνά θησαυρούς, αλλά συχνότερα, αυτοί, οι ερευνητές του εγκεφάλου, έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία· έτρεξαν ποτέ, τραγούδησαν, αγάπησαν; Δόξα τω Θεώ, δεν γνώρισα την επιστήμη τους. Εμαθα από ένστικτο, περπατώντας, δατρέχοντας τις αμμουδιές της παιδικής ηλικίας... Ίσως είχα το χάρισμα. Αλλά, ξέρετε, με τα παιδιά, πρέπει πάντοτε να ζει κανείς στα βαθιά νερά.
Συνεχίζεται
