Συνέχεια από το προηγούμενο
Τα πρώτα σπίτια ήταν μια μεγάλη αμπούλα διαφανής δεμένη με μέταλλα και βυθισμένη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Κάτι περίπου σαν κι αυτό που βρισκόμαστε τώρα. Θυμάμαι ακόμη την εντύπωση που μου έκανε αυτή η εμπειρία. Βρισκόμασταν χωρίς μάσκα και χωρίς φιάλες οξυγόνου μύτη με μύτη με τα ψάρια στο βάθος της θάλασσας κι ανάμεσα στα φύκια. Τότε αποφάσισα να περάσω τη ζωή μου κάτω από τη θάλασσα. Όλοι κατηγόρησαν γι' αυτό τον εφευρέτη των σπιτιών, αλλά για μένα αυτή ήταν η καλύτερη ανάμνηση. Μας έμαθε να ταΐζουμε τα ψάρια, να παίζουμε με τα χταπόδια, να σχεδιάζουμε κάτω από το νερό και να παίρνουμε φωτογραφίες. Ήταν όνειρο!
Αργότερα μια άλλη αιτία μ' έκανε ν' αποφασίσω γι' αυτή τη ζωή. Κατάλαβα ότι στο μέλλον θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα έλλειψης τροφίμων και οι υδατοκαλλιέργειες θα ήταν μια από τις πιο αποτελεσματικές λύσεις. Ετσι δεν δίστασα πλεον να κάνω τη βουτιά. Τώρα σας αφήνω γιατί έχω να κοιτάξω ένα άρρωστο ψάρι.
Παίρνοντας μια μεγάλη σύριγγα πήγε προς τα εκεί και σήκωσε με προσοχή το ψάρι για να το τοποθετήσει στη δεξαμενή της απομόνωσης.
- Βλέπετε, λέει η Καμίλ, μέσα στη θάλασσα υπάρχει το πλεονέκτημα ότι το νερό κυκλοφορεί συνεχώς και δεν είναι ανάγκη να το αλλάζουμε κάθε λίγο, όπως άλλοτε στα ιχθυοτροφεία.
- Ξέρετε η θάλασσα έχει τους εργάτες και τις βιομηχανίες της, διέκοψε ο Λόικ. Δεν έχει μόνο ναύτες και ψαράδες. Αν ενδιαφέρεστε μπορούμε να πάμε να δούμε ένα βιομηχανικό συγκρότημα που είναι δοκιμαστικά τοποθετημένο δίπλα στο χωριό πριν το προωθήσουν στα μεγάλα βάθη του Ατλαντικού.
Μετά από μια μικρή στάση που έκαναν για να βγάλουν τις στεγανές στολές οι τέσσερις φίλοι ξαναβρέθηκαν στο θαλασσοκίνητο του Λόικ.
- Πρώτα θα διασχίσουμε την αποθήκη μας για την προστασία της φυσικής ζωής, εξηγεί η Καμίλ. Όταν φτιάξαμε το χωριό αυτό το τμήμα ήταν το πρώτο που στρέψαμε τις φροντίδες μας. Οι μελέτες μερικών ανθρώπων όπως ο πλοίαρχος Κουστώ μας υπέδειξαν ότι αυτό ήταν απαραίτητο.
- Είναι αλήθεια, λέει ο Θωμάς, ότι πριν έρθω εδώ είδα ένα παλιό ντοκυμανταίρ που έδειχνε ότι χιλιάδες ψάρια όλων των ειδών είχαν εξαφανιστεί λόγω της μόλυνσης της Μεσογείου από τα εκατομμύρια κατοίκων.
- Ευτυχώς, προσθέτει η Καμίλ, ότι μερικοί αντέδρασαν και εσήμαναν τον κώδωνα του κινδύνου για τη διάσωσή της. Χρειάστηκε να περιμένουμε πολλά χρόνια για να επιβληθούν αυστηρά μέτρα. Κυρίως για τα πετρελαιοφόρα που άδειαζαν τα λήματά τους στη θάλασσα. Σε μερικά σημεία σχημάτιζαν μια κρούστα στην επιφάνεια της θάλασσας η οποία εξαφάνιζε κάθε ζωή κάτω απ' αυτήν. Σήμερα το πετρέλαιο έχασε την προνομιούχο του θέση ως πηγή ενέργειας κι έτσι έχει εκλείψει ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
- ΦΘάνουμε, λέει ο Λόικ, μπαίνετε τώρα στο θαλασσινό μονοπάτι του Θαλασσόβραχου. Βλέπετε εκεί κάτω το βαρύ "πυροβολικό" για την εξόρυξη των υποθαλάσσιων μεταλλευμάτων.
- Τι πράγμα ακριβώς είναι αυτό; ρωτάει η Λουΐζα.
- Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μεγάλα βότσαλα μεταλλεύματος που συλλέγουν στα μεγάλα βάθη δηλ. σε 4.000 ή 6.000 μέτρα, τα οποία παρουσιάζουν το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι γεμάτα μαγγάνιο, νικέλιο, χαλκό και κοβάλτιο. Ανακάλυψαν αυτά τα μεταλλεύματα κατά το τέλος του 19ου αιώνα, αλλά χρειάστηκε πολύς χρόνος ώσπου να καταλάβουν την αξία τους και να κατορθώσουν να βρουν τρόπο για την εξόρυξή τους. Οι πρώτες δοκιμές από τη Γαλλία άρχισαν μόλις το 1987!
- Μα πως γίνεται η εξόρυξη σε τέτοια μεγάλα βάθη; Υποθέτω ότι οι άνθρωποι δεν κατεβαίνουν ως εκεί κάτω, η πίεση του νερου θα είναι τρομακτική!
- Ναι. Και γι' αυτό χρειάστηκε να επινοήσουν μια μέθοδο τελείως αυτόματη. Βλέπεις εκεί πάνω αυτόν τον πελώριο πλωτήρα που έχει διάμετρο περισσότερο από 100 μέτρα και υποβαστάζει μια πελώρια πλατφόρμα με δυο εναέριες γέφυρες, μια μεγάλη λωρίδα για να δέχεται ως 5000 τόνους μετάλλευμα καθώς και μια άλλη για τους μηχανικούς, τους τεχνικους και τους εργάτες που δουλεύουν 300 μέρες το χρόνο. Οπως βλέπεις από κάτω υπάρχουν δυο μεγάλες κολώνες, ειναι το πέρασμα των ανελκυστήρων που ανεβάζουν το μετάλλευμα.
- Για το μαγγάνιο μόνο, λέει η Καμίλ, οι ωκεανοί περιέχουν ποσότητες για κατανάλωση 400.000 χρόνων. Αλλά τι θα γίνουν τα κράτη που σήμερα πουλούν μαγγάνιο στις ΗΠΑ και στη Γαλλία; Βλέπετε βρισκόμαστε πολύ μακριά από τις μεγάλες και γενναιόφρονες ιδέες ότι τα βάθη των θαλασσών ήταν "κοινή κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας".
- Αυτό φοβίζει όπως μας το περιγράφεις. Αν καταλαβαίνω καλά, σύντομα μπορεί να φθάσουμε σε σοβαρή απειλή πολέμου για την επιβίωση... Εκτος αν κατορθώσουν να μοιράσουν το θαλάσσιο πλούτο σε όλα τα κράτη της υφηλίου.
Και ο Θωμάς: "Δυστυχώς προσωπικά καθένας είμαστε αδύναμοι να φανούμε χρήσιμοι σ' αυτό το θέμα...Αυτό το παζάρεμα ξεπερνάει τις δικές μας δυνάμεις... Ετσι δεν έχουμε παρά να πάμε να δοκιμάσουμε το τυρί και τα μπιφτέκια που φέραμε μαζί μας το πρωί".
