Με αφορμή την 26 Ιούνη, την Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών είναι ανάγκη και σε τοπικό επίπεδο να δούμε ξανά ορισμένα ζητήματα.
Η χρήση ναρκωτικών ουσιών τόσο στη χώρα μας όσο και πανευρωπαϊκά λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις χρόνο με τον χρόνο, όσο εντείνονται τα αδιέξοδα κι η ανασφάλεια, όσο η κάλυψη ακόμα και στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών αντιμετωπίζεται εχθρικά, όσο οι εστίες του πολέμου - και μαζί οι οδυνηρές συνέπειές του - καίνε παντού στη γειτονιά μας. Σε αυτές τις συνθήκες, το μόνο "δικαίωμα", η μόνη "ελευθερία" που αναγνωρίζεται και προσφέρεται απλόχερα είναι να "το σκάει" η νέα γενιά από μια ζωή κενή και αβίωτη.
Οι "λύσεις" που προωθούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στη χώρα μας διαχρονικά ρίχνουν λάδι στη φωτιά, στην προσπάθεια να συντηρήσουν την κοινωνική καταστολή που απορρέει από τη χρήση και την εξάρτηση, αλλά και ένα εμπόριο με αμύθητα κέρδη. Γι' αυτό ιατρικοποιούν ένα πολυπαραγοντικό κοινωνικό φαινόμενο, χωρίς να αγγίζουν τις κοινωνικές αιτίες που οδηγούν στην εμπλοκή με τις ουσίες, προβάλλοντας ως κυρίαρχη πολιτική τη μείωση της βλάβης που προκαλούν τα ναρκωτικά αντί της μείωσης της χρήσης τους, με στόχο τη διατήρηση των χρηστών σε ένα επίπεδο στοιχειώδους "λειτουργικότητας"».
Ολες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις στη χώρα μας συμφωνούν και ταυτίζονται στο ζήτημα αυτό. Αφού σιγά σιγά αποσαθρώνουν την πρόληψη, τη θεραπεία και την κοινωνική επανένταξη, τώρα για να διαχειριστούν την τοξικομανία ενισχύουν ακόμα περισσότερο τη "μείωση της βλάβης". Είναι χαρακτηριστικό ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ αλληλοσυγχαίρονται για τους Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης, για την "ανάγκη" νομιμοποίησης της κάνναβης στα πλαίσια προσέγγισης επενδύσεων για το μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, βρίσκοντας στρωμένο το έδαφος από νόμους των προηγουμένων κυβερνήσεων, ετοιμάζεται να διαλύσει κάθε δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα στην πρόληψη και στην απεξάρτηση.
Στη μέγγενη της ζυγαριάς "κόστος - όφελος" οι ανάγκες χρηστών και των οικογενειών τους πλέον περνάνε σε δεύτερο πλάνο, γιατί τώρα "πρωταγωνιστής" στην αντιναρκωτική πολιτική στη χώρα μας θα είναι ακόμα περισσότερο η στρατηγική της ΕΕ, των ΜΚΟ, της ιδιωτικοποίησης. Πλέον, η αντιναρκωτική πολιτική δεν θα στοχεύει στη "μείωση της ζήτησης" και στην επανένταξη των χρηστών "καθαρών από κάθε ουσία" στην κοινωνία, αλλά απλά στη "διαχείριση ενός λειτουργικού χρήστη".
Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει τη χαριστική βολή στην Πρόληψη και την Απεξάρτηση μέσα από ένα νομοσχέδιο - οδοστρωτήρα, που καταργεί όλους τους εγκεκριμένους φορείς πρόληψης και θεραπείας που λειτουργούν στη χώρα μας, πολλοί εκ των οποίων εντάσσονται στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και έχουν δώσει εδώ και δεκαετίες δείγματα γραφής π.χ. ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ, ΙΑΝΟΣ, Διάπλους κ.λπ. και τους συνενώνει σε έναν υδροκέφαλο Οργανισμό, τον "ΕΟΠΑΕ", ο οποίος θα είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και θα λειτουργεί με όρους οικονομικής αυτοτέλειας.
Στην "ομπρέλα" του ΕΟΠΑΕ τα "στεγνά" θεραπευτικά προγράμματα θα λειτουργούν πλάι στα προγράμματα χορήγησης υποκαταστάτων και τις δομές μείωσης βλάβης, κάτι το οποίο θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε περαιτέρω αποδυνάμωση της φιλοσοφίας τους. Θα λειτουργούν όμως και πλάι σε κάθε λογής ιδιώτη και ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στον χώρο, για τους οποίους προβλέπεται παχυλή χρηματοδότηση απευθείας από το Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή τη φορολογία των λαών της Ευρώπης. Με δυο λόγια: Ενίσχυση της εμπορευματοποίησης και περαιτέρω υποβάθμιση των δημόσιων και δωρεάν παρεχόμενων υπηρεσιών. Παράλληλα, αφήνεται εντελώς μετέωρο το μέλλον των Κέντρων Πρόληψης, ενώ εδραιώνονται απαράδεκτες εργασιακές σχέσεις για τους εργαζόμενους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρεχόμενο θεραπευτικό έργο.
Το πολυπαραγοντικό φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης είναι βαθιά κοινωνικό, άρρηκτα συνδεδεμένο με τους κοινωνικοοικονομικούς όρους διαβίωσης του ανθρώπου, τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, τη θέση του μέσα στην κοινωνία και το πώς εκείνος επιδρά στην εξέλιξή της και ως τέτοιο χρειάζεται να αντιμετωπίζεται, με έμφαση στην πρόληψη - τη θεραπεία - την επανένταξη και όχι την καταστολή.
Για τον λόγο αυτό, η πάλη ενάντια στις εξαρτήσεις αλλά και ενάντια στις αιτίες που γεννούν και ενισχύουν το φαινόμενο, όπως η λογική κόστους - οφέλους που διέπει κάθε πλευρά της ζωής μας, είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, της νεολαίας, της κοινωνίας συνολικά και σε άμεση σχέση με τον αγώνα για ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Χρειάζεται αγώνας για μια κοινωνία "ελεύθερη από ναρκωτικά και όχι με ελευθέρα τα ναρκωτικά". Η θέση που παίρνει ο καθένας για τα ναρκωτικά σχετίζεται με το πού τοποθετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Θέλουμε τον άνθρωπο, τη νεολαία με ψηλά το κεφάλι, με καθαρή συνείδηση για να κατανοεί τη ζωή και την κοινωνική πραγματικότητα, να παλεύει, να αγωνίζεται για να τη φέρει στις δικές της ανάγκες. Δεν θέλουμε ιδιαίτερα τη νέα γενιά με σκυμμένο το κεφάλι και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής.
