"Η καθιερωμένη ετήσια κοπή της βασιλόπιτας, του Συλλόγου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών της ΠΑΕ και του ΓΑΣ ΒΕΡΟΙΑ, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, γνώρισε μεγάλη επιτυχία", ανέφερε σύσσωμος σχεδόν την επομένη της εκδήλωσης ο τοπικός γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος.
Ο Σύλλογος Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών της ΒΕΡΟΙΑΣ, για την ιστορία, είναι από τους μακροβιώτερους, τους πολυπληθέστερους και πιο δραστήριους, στον χωρο του.
Αναγνωρίστηκε επισημα απο το πρωτοδικείο της πόλης το 1996, με την δραστηριοποίηση του όμως να χρονολογείται αρκετά χρόνια νωρίτερα, κατά μια εκδοχή στο μακρινό 1984. Στεγάζει πέντε γενιές ποδοσφαιριστών, από τη γενιά της 10ετιας του '60, της παρέας του Θωμά Παπαδόπουλου που για πρώτη φορά οδήγησε την ομάδα στα σαλόνια της Α' Εθνικής, μέχρι την γενιά του 2000 και όλες σχεδόν έχουν καταγεγραμμένες τις δικές τους χρυσές σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας της, ενω εκτός από τις εκδηλώσεις και τα φιλικά που κατά καιρούς δίνει και που συνήθως εχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα, αποτελεί την ζωντανή ιστορία του ποδοσφαίρου στη Βέροια και δένει το χθες με το σήμερα.
Δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αείμνηστου Γιώργου Μασάδη, που υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος του και του αντικαταστάτη του και σημερινού προέδρου Τάκη Παπατζίκου.
Αυτά όσον αφορά το παρελθον και το παρόν, το χθες και το σήμερα.
Τι γίνεται όμως με το αύριο και ποιό είναι το μελλον των Συλλόγων Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών; Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και κυρίως να δραστηριοποιούνται και τα επόμενα χρόνια, ή σταδιακά θα εξαφανιστούν, όπως βλέπουμε να συμβαίνει με τις ερασιτεχνικές ομάδες λόγω έλλειψης παραγόντων;
Αν καποιος εξετάσει με προσοχή την στελέχωση, την πορεία και κυρίως την συμπεριφορά των Συλλόγων Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών, αβίαστα θα καταλήξει σε ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα: Το μέλλον τους όπως και των ερασιτεχνικών ομάδων, δεν είναι καθόλου ευοίωνο.
Η σταδιακή εξαφάνισή τους, δυστυχώς, είναι το τίμημα που πληρώνει το ποδόσφαιρο μας στην εξέλιξη, στην πρόοδο στις νέες, στις φρέσκιες, ιδέες!!!
Καλή η ελευθερία και το δικαίωμα του ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή να αλλάζει κάθε έξι μήνες, ομάδα συχνά δε και δυο φορές μέσα στην ίδια μεταγραφική περίοδο, αυτό όμως του στερεί το συναισθηματικό δέσιμο με τον Σύλλογο του και τη δημιουργία του οπαδού που σε κάποια φάση της ζωής του, ίσως αποφασίσει να υπηρετήσει την ομάδα με την οποία δέθηκε με την ιδιότητα του παράγοντα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που πλεον αλλάζουν τις ομάδες σαν τα πουκάμισα. Με ποιά από αυτές που αγωνίστηκε, στο διάστημα της καριέρας του και που συνήθως αριθμούνται σε διψήφιο αριθμό, να δεθεί συναισθηματικά και ποιά να υπηρετήσει σαν παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, όταν περάσει στην εφεδρεία;
Το πρόβλημα είναι οξύτερο στην ομάδα της ΒΕΡΟΙΑΣ, που παραδοσιακά, δεν αξιοποιεί τους νεαρούς ποδοσφαιριστές που προέρχονται από το δικό της φυτώριο, αλλά και τις Ακαδημίες της περιοχής.
Αυτό που λείπει περισσότερο τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια απο την ομάδα της ΒΕΡΟΙΑΣ είναι το τοπικό στοιχείο.
Ο τελευταίος που είχε πάθος με τα τμήματα υποδομής της ΒΕΡΟΙΑΣ κι ας μην κατάφερε λόγω ειδικών συνθηκών, να προσφέρει πολλά σ' αυτόν τον τομέα, ήταν ο Θόδωρος Λιαλιάρος, με πρόεδρο τον μεγάλο οπαδό πρώτα και μετά παράγοντα, Βασιλη Τσιαμήτρο.
Φέτος είναι αλήθεια κάτι πηγε να αλλάξει. Ηρθαν παίκτες που γαλουχήθηκαν σε Ακαδημίες της περιοχής και που πριν μερικά χρόνια είχαν ζυγιστεί και προφανως για να μην αποκτηθούν βρέθηκαν ελλειπείς για το μεγεθος της ΒΕΡΟΙΑΣ με αποτέλεσμα να μεταναστεύσουν ποδοσφαιρικά, ενω και το τεχνικό επιτελείο στελεχώθηκε επίσης με προπονητές και γυμναστές που αναδείχθηκαν σε ομάδες της Ημαθίας.
Τελευταία όμως φάνηκε κάτι να στραβώνει.
Έφυγε ο Παπατζίκος, τον ακολούθησε ο Μαραγκός και καπάκι απομακρύνθηκε και ο Μαντζαρίδης.
Δυο ποδοσφαιριστές και ενας προπονητής, που αν όχι τίποτε άλλο, είχαν ρίζες στην ομάδα της ΒΕΡΟΙΑΣ.
Εκει βέβαια που όσο κι αν προσπαθήσεις όσο καλή θέληση κι αν διαθέτεις, οσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις καμιά ποδοσφαιρική λογική, είναι η περίπτωση Παπατζίκου.
Ήταν η πρώτη μεταγραφή του καλοκαιριού και στα φιλικά της προετοιμασίας που ακολούθησαν αγωνίστηκε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα, στον οποίο μάλιστα, σύμφωνα με τον τοπικό τύπο, είχε πολύ καλή απόδοση. Εκτοτε εξαφανίστηκε. Στα παιχνίδια που ακολούθησαν ήρθαν παίκτες από την Κ-19, όχι επειδή τους πίστευε ο προπονητής, αλλά για να συμπληρώσει τις αλλαγές που χρειάζονταν, αφου το ρόστερ της πρώτης ομάδας ήταν ακόμη ελλειπές, με τον Παπατζίκο να παρακολουθεί από την κερκίδα!!!
Επανεμφανιστηκε στην εντός έδρας ήττα από τον Μακεδονικό, στην οποία χρησιμοποιήθηκε στα δυο, από τα τρία λεπτά του έξτρα χρόνου και ενω η απόφαση της απομάκρυνσης του από την ομάδα ήταν ειλημμένη!!
Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει συμπεριλαμβανομενων και του πρώην προπονητή της ΒΕΡΟΙΑΣ του κ. Ανυφαντάκη, αλλά και του Γιάννη Μαντζαρίδη, που τον αντικατέστησε για ένα διάστημα, γιατί ένας ποδοσφαιριστής που σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε μέχρι σήμερα, εκτος της ΒΕΡΟΙΑΣ, είχε γεμάτη χρονιά και ουδέποτε δημιούργησε πρόβλημα και επι πλεον σε ολους ήταν γνωστό, ότι μοναδική ποδοσφαιρική του επιθυμία ήταν να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα με την οποία μεγάλωσε και στην οποία διέπρεψε ο πατέρας του, δεν δικαιούτο μια ευκαιρία εστω και σε φιλικό παιχνίδι;
Γράφει ο Νίκος Καμπούρης
